Ajax چیست؟

منبع : دنیای شبکه

پدیده‌ انقلابی Ajax

اگر برنامه نویس وب هستید، لابد خبر دارید که این روزها همه درباره Ajax صحبت می‌کنند. بعضی معتقدند Ajax یکی از ارکان فنی موج جدیدی است که به Web 2.0 معروف شده است و انجمن‌ها و تریبون‌های آنلاین مملو از مقالات و اظهارنظرهای مربوط بهAjax است

اگر برنامه نویس وب هستید، لابد خبر دارید که این روزها همه درباره Ajax صحبت می‌کنند. بعضی معتقدند Ajax یکی از ارکان فنی موج جدیدی است که به Web 2.0 معروف شده است. بعضی از سایت‌های بزرگ مانند یاهو و گوگل هم‌اکنون Ajax را به خدمت گرفته‌اند، انجمن‌ها و تریبون‌های آنلاین مملو از مقالات و اظهارنظرهای مربوط بهAjax است و همزمان تلاش‌های وسیعی در جریان است تا این فناوری جدید همچنان به صورت اپن سورس باقی بماند و انحصاری نشود.

Ajax چیست؟

واژه Ajax با تلفظ <ای‌جکس> یا <ای‌ژاکس> سرنام عبارت Asynchronous JavaScript and XML و به معنی <ترکیب نامتقارن جاوا اسکریپت و>XML است. ماهیت صفحات وب و پروتکل HTTP به گونه‌ای است که به طور معمول وقتی درحال وب‌گردی هستیم، به ازای هر کنش و واکنش میان ما و سایتی که در حال کار با آن هستیم، کل یک صفحه وب از نو بارگذاری و تازه‌سازی (refresh) می‌شود.

ای‌جکس فناوری جدیدی است که تغییر محسوسی را در این سناریو به وجود می‌آورد؛ به این ترتیب که به جای بارگذاری مجدد کل صفحه، فقط قسمتی تغییر می‌کند که قرار است اطلاعات جدید را به نمایش درآورد و کلیه عملیات ارسال اطلاعات و دریافت نتایج در پشت صحنه انجام می‌شود. در نتیجه هیچ‌گاه صفحه سفید و خالی وب در فواصل کنش و واکنش‌های هنگام کار با مرورگر دیده نمی‌شود و احساسی مشابه تجربه کار با یک نرم‌افزار دسکتاپ به کاربر دست می‌دهد.

جادوی ای‌جاکس چیزی نیست جز یک فکر بکر و آن هم ترکیب کردن جاوا اسکریپت و XML در قالب یک موجود ‌نرم‌افزاری جدید.

اصطلاح Ajax را اولین بار کارشناسی از شرکت Adaptive Path به نام جسی جیمزگرت در مقاله‌ای با عنوان <ای‌جکس؛ رهیافت جدیدی در برنامه‌های تحت وب> مطرح کرد و خیلی سریع مورد استقبال گسترده برنامه نویسان وب در سراسر جهان قرارگرفت. اعتقاد عمومی این است که تاریخچه به‌کارگیری تکنیک مذکور به پیدایش نرم‌افزار Outlook WebAccess و استفاده از فرمان XMLHttpRequest که مایکروسافت ابداع کرده و در نرم‌افزار اینترنت اکسپلور به‌کار رفته است، برمی‌گردد. اما امروزه اغلب مرورگرهای مهم و شناخته‌شده (از جمله فایرفاکس) از آن پشتیبانی می‌کنند و دیگر یک فناوری محدود به اینترنت اکسپلورر نیست.

چرا Ajax این قدر اهمیت‌دارد؟

فناوری ای‌جکس جدید است و شگفت‌انگیز به‌نظر می‌رسد. ولی در حقیقت کل این شعبده بر اساس فناوری‌هایی بنا شده است که هم‌اکنون موجودند: جاوا اسکریپت و XML. هر دوی این فناوری‌ها تا حد زیادی باز هستند و منحصر به شرکت خاصی نیستند. به همین دلیل این روزها تمام محافل دنیای برنامه نویسی مملو از مقالات و تحلیل‌هایی درباره Ajax است. به عنوان نمونه می‌توانید صفحه نخست سایت موسوم به <کانال شبکه برنامه نویسان سان> را بازکنید.

بیشتر این صفحه (در زمان نگارش این یادداشت) به مقالات و مطالب متنوعی درباره Ajax اختصاص یافته است. مجلات برنامه‌نویسی نیز مقالات متعددی در این زمینه منتشر کرده‌اند و سایت‌های معروفی مانند

O' Reilly و xml.com نیز در این باره مطلب دارند.

بنابراین ظرفیت بالایی برای تبدیل ای‌جکس به یک استاندارد جهانی وجود دارد. از این رو قرار است در تاریخ سیزدهم مارس سمینار مهمی در زمینه Ajax برگزار شود. اگر همین الان به سایت ajaxseminar.com مراجعه کنید، متوجه می‌شوید که علاوه بر طراح این تکنیک، چندین برنامه‌نویس شاخص از شرکت‌های بزرگی همچون یاهو در آن شرکت خواهند داشت.

این فناوری از یک جنبه دیگر نیز اهمیت دارد. به‌دلیل عدم نیاز به بارگذاری مجدد کل یک صفحه وب، مقدار داده‌هایی که لازم است برای تکمیل یک Interaction میان کاربر و سایت مبادله شود، به شدت کاهش می‌یابد و این به معنی افزایش محسوس سرعت نرم‌افزارهای تحت وب، سهولت به‌کارگیری اینترفیس‌های مبتنی بر ای‌جکس و کاربرپسندترشدن آن‌ها می‌شود. به همین دلیل این روزها اکثر پورتال‌های بزرگ (مانند یاهو) مشغول طراحی اینترفیس‌های مبتنی بر Ajax هستند.

با این همه مزایای ای‌جکس‌ به همین‌ موارد ختم نمی‌شود. تصور کنید وقتی در طول شبانه روز میلیاردها بار فرآیند بارگذاری مجدد صفحات وب تعاملی در شبکه اینترنت تکرار می‌شود، استفاده از ای‌جکس چگونه موجب آزاد شدن پهنای‌باند اینترنت و در نتیجه میلیاردها دلار صرفه‌جویی اقتصادی در این زمینه می‌شود و این به نوبه خود انقلابی در عرصه وب و فضای سایبر به شمار می‌رود. این تحول در شرایطی اتفاق می‌افتد که همزمان فناوری‌های اینترنت پرسرعت همچون ADSL به شدت در حال رشد هستند.

حال تصور کنید اگر فناوری ای‌جکس در مقیاس گسترده‌ای مورد استفاده نرم‌افزارهای تحت وب قرارگیرد. آنگاه افزایش سرعت کار با اینترنت چند برابر خواهد شد. چنین تحولی می‌تواند اینترنت را به کامپیوتر دوم کاربران تبدیل کند. به گونه‌ای که برای آن‌ها اجرای یک نرم‌افزار از روی وب تفاوت محسوسی با اجرای آن از روی کامپیوتر دسکتاپ نداشته باشد. در این صورت ممکن است واقعا بخش مهمی از توان پردازشی نرم‌افزارها، چه از نوع دسکتاپ و چه از نوع تحت وب به سیستم‌های موسوم به Web Service واگذار شود. از این رو کسانی که مبتکر و مشوق ایده وب سرویس بوده‌اند، این روزها انگیزه تازه‌ای برای سرعت بخشیدن به این فناوری پیدا کرده‌اند و تلاش می‌کنند دو فناوری ای‌جکس و وب سرویس‌ را به‌یکدیگر پیوند دهند و راهکارهای تازه‌ای بیافرینند.

کدام سایت‌ها از ای‌جکس استفاده کرده‌اند؟

دنیای برنامه‌نویسی وب هنوز درگیر هیجانات مربوط به آشنایی با این پدیده است و در حال بررسی مشکلات تکنیکی و هضم و جذب آن در بافت برنامه‌های تحت وب می‌باشد. به همین دلیل میزان استفاده عملی از آن چندان گسترده نیست. اما چون کارایی ای‌جکس دیگر برای همه ثابت شده است، حرکت‌های بزرگی در سراسر اینترنت به سمت استفاده از این فناوری در جریان است. از جمله اینترفیس نسخه دوم Yahoo Mail که به نسخه بتا معروف است و فعلا در دسترس کاربران سرویس غیر رایگان یاهو قراردارد، از همین فناوری استفاده می‌کند که به زودی اینترفیس جدید در دسترس عموم قرار می‌گیرد. سرویس Gmail و Google Map نیز از این فناوری استفاده می‌کنند.

تولید نرم‌افزار و چالش‌های‌ آن

نویسنده : حمید مشرف [e-mail] ناشر : همکاران سیستم

برخی بر این باوراند که تولید نرم‌افزار نوعی هنر است و همه با این نکته موافق هستند که "تولید نرم‌افزار کاری خلاق است" با این همه در کشور ما ساخت نرم‌افزار حتا در زمره‌ی کارهای تولیدی نیز به شمار نمی‌رود. مهم‌ترین ویژگی تولید نرم‌افزار که آن را از دیگر فعالیت‌های تولیدی یا خدماتی متمایز می‌کند، خلق و ایجاد دنیایی مجازی است که از طریق واسطه‌های مناسبی با دنیای واقعی مرتبط شده و بخشی از نیازهای ما را برطرف می‌سازد.

گسترده شدن استفاده از فناوری اطلاعات تقریبا در تمامی عرصه‌های زندگی و حیات انسان، اهمیت و نقش تولید کنندگان محصولات نرم‌افزاری را به شدت افزایش داده است. در این‌ جا لفظ تولیدکنندگان به مجموعه افرادی اطلاق می‌شود که درطول چرخه حیات یک سیستم نرم‌افزاری در ساخت، توسعه و نگه‌داری آن مشارکت دارند.

کشور ما هنوز دوران اولیه بلو غ خود را در عرصهIT تجربه می‌کند، دوره‌ای سرشار از مسایل و چالش‌های گوناگون. چالش‌هایی که برخی از آن‌ها به سیاست‌های کلان کشور مرتبط و برخی دیگر زاییده ویژگی‌های خاص نرم‌افزار و دست‌اندرکاران تولید و توسعه‌ی آن است. این چالش‌ها به اشکال مختلف در مقابل تمامی دست‌اندرکاران این حوزه و به ویژه مدیر یک پروژه‌ی نرم‌افزاری عرض اندام می‌کنند. عوامل زیر را می‌توان سرچشمه بخش بزرگی از مشکلات این حوزه به شمار آورد:

تکمیل نکردن زیر ساخت‌های ضروری IT

فراگیر نشدن فرهنگ استفاده از این فناوری در بخش وسیعی از حوزه‌ها

ارزان بودن نرم‌افزار بر خلاف هزینه‌ی تولید بالای آن و رعایت نکردن حقوق تولید کنندگان محصولات نرم‌افزار به شکلی که بسیاری از نرم‌افزارها (چه نرم‌افزارهای تولید داخل و چه تولید خارج) به راحتی و با قیمتی بسیار اندک در دسترس همگان است.

نبود سرمایه‌گذاری مناسب برای پژوهش و تحقیق در حوزه نرم‌افزار. اگرچه مساعدت‌هایی در اختیار بخش‌های مختلف خصوصی و دولتی در چهارچوب طرح‌های مختلف قرار گرفته است، عمده‌ی این سرمایه‌ها اغلب به سمت بخش‌های سخت‌افزاری سرازیر و در عمل سرمایه‌گذاری در عرصه تولید و به تناسب آن تحقیق و پژوهش کاربردی حوزه‌ی نرم افزار که در زمره‌ی سود آورترین عرصه‌های اقتصادی در دنیا شناخته می‌شود، بسیار اندک است.

ناتوانی‌های شرکت‌های تولید نرم‌افزار - دست اندر کاران تولید نرم‌افزار در کشور ما بیش‌تر شرکت‌های کوچک نرم‌افزاری با پشتوانه‌های مالی اندک هستند. شرکت‌هایی که هنوز بلوغ سازمانی کافی نیافته‌اند، قادر نیستند متناسب با متحول‌ترین عرصه‌ی تکنولوژیک رشد کنند.

قراردادهای ناپخته. بیش‌تریان مشتریان مهم حوزه‌ی نرم‌افزار را سازمان‌های دولتی و نیمه دولتی تشکیل می‌دهند. قراردادهای تولید نرم افزار، قراردادهایی ناپخته و یک طرفه هستند و مجریان چنین پروژه‌هایی، با وجود آگاهی نسبت به ضعف‌های آن بیش‌تر اوقات به دلایل اقتصادی مجبور به پذیرش آن‌ها هستند.

مدیر پروژه و چالش‌های پیش رو

در چنین فضایی مدیران پروژه‌های نرم‌افزاری با چالش‌ها، مسایل و مشکلات بسیاری رو به‌رو هستند که بخش عمده‌ی آن به ارتباط با سه گروه اصلی زیر بازمی‌گردد:

* کارفرمایان (مشتریان)

* اعضای تیم یا کارکنان بخش‌های نرم‌افزار

* مدیران شرکت‌های نرم‌افزاری

کارفرمایان و مشتریان

گروه اصلی و ذی‌نفع مرتبط با یک محصول نرم‌افزاری را مشتریان یا کاربران آن تشکیل می‌دهند. کسانی که در حقیقت تامین‌کننده‌ی منابع مالی لازم برای تولید آن به شمار می‌روند. شاید به جرات بتوان گفت که بیش‌ترین چالش‌ها در تقابل با این گروه - که عمده‌ترین تامین کننده‌ی منابع مالی بخش‌های تولید نرم‌افزار هم هستند- رخ می‌نماید. در عرصه‌ی ارتباط مدیران پروژه با این گروه مسایلی وجود دارد که ریشه‌ی آن را می‌توان در میان موارد زیر جست‌وجو کرد:

بخش‌هایIT همچنان در اغلب سازمان‌ها و مراکز صنعتی، خدماتی و بازرگانی سازمان ضعیفی دارند و از دانش و فناوری روز، در عرصه‌ای که تکامل و تحول در آن، ساعت به ساعت رخ می‌نماید، به دور هستند.

کاربران، مدیران و دی‌نفعان یک سیستم نرم‌افزاری دید روشنی از نرم‌افزار و قابلیت‌های آن ندارند.

نرم‌افزار هنوز به عنوان کالایی ارزشمند شناخته نشده و کارفرمایان و مشتریان نرم‌افزار اگر چه حاضر هستند بهای بالایی را برای یک سخت‌افزار، برای مثال یک مانیتور، بپردازند، در صرف هزینه برای نرم‌افزار به شدت خوددار اند.

در مزایای خرید، تولید و استفاده از نرم‌افزار تردید دارند.

دید روشنی از نیازهای خود و قابلیت مکانیزاسیون آن‌ها ندارند.

دید روشنی از حجم تلاش لازم برای تولید یک نرم‌افزار ندارند.

به ویژه در موازنه طرف‌های قرارداد ساخت و تولید نرم‌افزار، خود را طرف قدرتمند محسوب می‌کنند. حاصل چنین موازنه‌ای قراردادهایی غیر واقع‌ بینانه و یک طرفه است.

به فرهنگ و دانش لازم برای استفاده از خدمات مکانیزه و الزامات، محدودیت‌ها و توانایی‌های آن کم بها می‌دهند .

از فناوری تولید نرم‌افزار، روش‌های تولید و توسعه، کیفیت در نرم‌افزار و به طور کلی مباحث تکنیکی و مدیریتی این حوزه کم‌تر آگاه هستند. برای نمونه در بسیاری از پروژه‌ها در حالی که برای مثال فرآیندی تکرارپذیر مانند RUP را به عنوان روش تولید نرم‌افزار در متن قرارداد بیان می‌کنند، مراحل تحویل فرآورده‌های پروژه را آبشاری مشخص می‌کنند.

هر مدیر پروژه بسته به ویژگی‌های سازمان کارفرما یا مشتریان خود، می‌تواند اقلام جدیدی به فهرست بالا اضافه کند. ارایه‌ی راه‌ حل‌هایی برای حل مسایل بالا در حوصله‌ی این گفتار نیست. نگارنده امیدوار است بسیاری از این مسایل به یمن الزامات تکنولوژیک و در گذر زمان حل شود.

کتاب های رایگان

۱ _ آذربایجان دموکرات وقایع سال های 1324و  1325 _ نشریه دوزگون خبر دانشگاه تهران _ سیاسی   

2 _ آموزش Linux _ ایمان حسین زاده _ کامپیوتر

3 _ آموزش Word _ امین مهدی پور _ کامپیوتر

4 _ استقرار نظام مدیریت بر عملکرد  _ بیات، خلیل نژاد، صالحی _ مدیریت

5 _ اویجا _ مهدی اچ ای _ احضار ارواح

6 _ برنامه نویسی شبکه با VB _ شیدایان _ کامپیوتر

7 _ ترفندهای رجیستری _ نویسنده نا معلومه _ کامپیوتر

8 _ دانستنی ها و عجایب خواندنی جهان _ جواد و رامتین محمدی _ عمومی

9 _ راهنمای برنامه نویسی پاسکال  _ شرکت پویشگران جوان _ کامپیوتر

10 _ راهنمای تغذیه و رژیم درمانی _ دکتر باقرزاده _ پزشکی

11 _ رباعیات خیام _ امیر حسین حنجی _ ادبیات

12 _ سلام بر حیدر بابا _ شهریار _ ادبیات

13 _ قوانین شطرنج _ نویسنده نا معلومه _ ورزشی

14 _ گرامر برای مکالمه انگلیسی _ سعید عنایت پور _  زبان

15 _ گلستان سعدی _ نویسنده نا معلومه _ ادبیات

16 _ کسب درآمد _ رایگانت _ تجارت

یونی کد چیست؟

یونی‌کد از کدگذاری 16بیتی استفاده می‌کند که برای بیش از65000 نویسه (کاراکتر) جا فراهم می‌کند. اگر چه 65000 نویسه برای کدگذاری اکثر نویسه‌هایی که در زبان‌های مهم دنیا استفاده می‌شود کافی است، با این حال یونی‌کد شیوه‌گسترشی به‌نام UTF-16 فراهم‌کرده‌است که امکان اضافه‌کردن حدود یک میلیون نویسه دیگر را نیز می‌دهد. این دامنه برای کلیه نویسه‌های عالم، از جمله پوشش کامل همه خط‌های باستانی (همچون خط میخی) نیز کافی است.

از چند سال پیش در کشورمان، استفاده از کامپیوتر با سرعت سرسام‌آوری جای خود را در تمامی عرصه‌ها باز کرد و سیل کامپیوترهای شخصی و تجهیزات جانبی آنها به سوی کشور سرازیر شد. اما بایستی اعتراف کرد که با وجود این که سرعت سوق به سوی تکنولوژی دیجیتال در ایران روند خوبی را طی نموده، اما در زمینه ارائه اطلاعات و پردازش آن به زبان فارسی تشتتی در این میان ایجاد گردید. یکی از عوامل موثر در این ناهماهنگی، نبود الگویی واتد برای ذخیره و پردازش و نمایش اطلاعات بر روی رسانه‌های جدید اطلاع‌رسانی همچون کامپیوتر در سطت ملی است.

نرم‌افزارهای متفاوت، با فرمت‌های مختلف، کدهای فارسی گوناگون و ... در تال استفاده‌اند و روزانه میزان قابل توجهی از اطلاعات را در خود جای می‌دهند. اگر از آن دسته از مراکزی که به دلیل عدم آگاهی کافی اطلاعات را به صورت ناقص جمع‌آوری و وارد می‌کنند (که تدود 80 درصد جامعه مورد نظر را تشکیل می‌دهند) بگذریم به تفرق، اختلاف و اعمال سلیقه‌های مختلف در سایر مراکز خواهیم رسید که برای نمونه به اختلاف در مورد کدنویسه‌های به کار رفته برای تروف فارسی روی کامپیوتر می‌توان اشاره کرد.

نتیجه ادامه روند جاری

در مورد مراکزی که به هر تال مشغول سرمایه‌گذاری در بخش ورود، پردازش و نمایش اطلاعات هستند مسئله به نوع دیگری خود را نشان خواهد داد. این گونه مراکز تا زمانی که پای خود را از متدوده مرکز خود فراتر نگذاشته‌اند مشکلی نخواهند داشت، ولی به متض آنکه بخواهند با مراکز اطلاعاتی و تتقیقاتی دیگر ارتباط برقرار کرده یا به مبادله اطلاعات با این مرکز بپردازند متوجه خواهند شد که سال‌ها سرمایه‌های خود را بر بادداده‌اند.

همین مشکل در سطت ملی برای ایجاد یک مرکز اطلاعات ملی رخ خواهد نمود. زمانی این مشکل ملی بیشتر نمود پیدا می‌کند که بتث شبکه جهانی اینترنت نیز به میان آید.

اینترنت به عنوان کلیدی برای ارتباط با دیگر مراکز اطلاعاتی - به علت در دسترس بودن آسان و همچنین تجم عظیم اطلاعات موجود در آن- یکی از مهم‌ترین موضوعاتی خواهد بود که به علت عدم وجود یک سیستم جهانی برای ذخیره، بازیابی، پردازش و نمایش اطلاعات و به طور کلی مبادله اطلاعات که جنبه‌های ملی نیز داشته باشد، دارای نقاط ضعفی است که ما را از بهره‌برداری مناسب در جهت منافعمان باز می‌دارد.

راه تل چیست؟

از زمانی که اولین گزارش «زبان فارسی و کامپیوتر» در سال 1356 در دانشکده ریاضی و کامپیوتر دانشگاه صنعتی شریف ارائه شد، تا امروز که شبکه اینترنت چهره دیگری به اطلاع‌رسانی داده است، مدت زیادی می‌گذرد. امروزه دیگر متدودیت‌های سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری نمی‌تواند مانع پیاده‌سازی یک سیستم ذخیره‌سازی، نمایش، و تبادل اطلاعات چندزبانه گردد. امروزه مؤسسات بزرگ استانداردسازی چون ایزو ( ISO ) و W3 Consortium نیز، در استانداردهایشان مشکلات و مسائل مربوط به جهانی‌سازی را در نظر می‌گیرند تا امر تبادل اطلاعات چند زبانه را تسهیل نمایند. اما به نظر می‌رسد که به دلیل عدم تضور ایرانیان و فارسی‌زبان‌ها در این روند، زبان فارسی قدری غریب مانده و کمتر به آن توجه شده است. به عنوان مثال، هنوز در بین صدها مجموعه‌نویسه( Character Set ) ثبت شده در اینترنت توسط یانا (Internet Assigned Number Authority)، تنها یک مجموعه‌نویسه ثبت شده متعلق به زبان فارسی است که آن هم کد پیج اختصاصی شرکت آیبیام است. تتی در مورد استاندارد کلی تبادل اطلاعات نیز قالبی که مورد توافق همه باشد وجود ندارد. سه قالب موجود، ایران سیستم، استاندارد 2900 و استاندارد 3342 ، هر یک ایراداتی دارند که سبب شده است شرکت‌ها و مؤسسات داخلی به جدول‌های خاص خود روی آورند تا بتوانند نیازهای خود را تا تدی رفع سازند.

اخیراً راه‌تل‌هایی در هر یک از مسائل خاص مربوط به تبادل اطلاعات برای بین‌المللی‌سازی در نظر گرفته شده است که با وجود این که این موارد کامل‌تر از جداولی است که در ایران برای تل مشکلات تبادل اطلاعات زبان فارسی ایجاد گردیده، ولی به خاطر عدم وجود مراجع موثق در مورد خط و زبان فارسی برای استانداردگذاران، مسائل خاص این زبان یا در نظر گرفته نشده و یا به شکل ناقص منظور شده است. خوشبختانه بسیاری از این استانداردها امکان گسترش بعدی را در نظر گرفته‌اند که روند تصتیت را تسهیل می‌کند.

یونی‌کد چیست؟

از جمله استانداردهای بین‌المللی که کامل‌تر از بقیه استانداردهای موجود به رفع نیازهای مربوط به تبادل اطلاعات چندزبانه پرداخته‌است، می‌توان به استاندارد یونی‌کد اشاره کرد.

این استاندارد، تقریباً توسط تمامی شرکت‌های بین‌المللی کامپیوتری، مانند آیبیام، مایکروسافت، و سان، و نیز موسسات ملی استاندارد در کشورهای مختلف جهان برای تبادل اطلاعات چندزبانه مورد توافق قرار گرفته است و سرعت رشد بسیار زیادی نیز در میان کاربران دارد. همین‌طور، در تال تاضر کلیه استانداردهای جدیدی که برای شبکه اینترنت طراتی می‌شوند، این دو استاندارد را به‌عنوان کدپیج پیش‌فرض می‌پذیرند که استاندارد XML و زبان جاوا از آن جمله‌اند.

به زبان ساده می‌توان گفت که یونی‌کد روشی برای تبدیل متون به رشته‌های عددی قابل ذخیره در کامپیوتر است. روش‌های گوناگونی برای این کار وجود دارند، ولی مزیت یونی‌کد نسبت به آنها، این است که یک روش کامل جهانی است؛ به این معنی که تروف همه زبان‌های دنیا و تمامی علائم مورد استفاده همه مردم جهان در آن آمده‌اند و همچنین در همه‌جا قابل نمایش است و نیاز به امکانات خاصی ندارد. البته یونی‌کد هنوز جوان است ولی امروزه بسیاری نرم‌افزارهای رایج در جهان (از جمله همه مرورگرهای جدید اینترنت) آن را پشتیبانی می‌کنند.

از مهم‌ترین مزایایی که یونی‌کد برای زبان فارسی دارد (مثل بسیاری زبان‌های دیگر) می‌توان موارد زیر را نام برد:

1 _ در نسخه استاندارد هر نرم‌افزاری که از این استاندارد پشتیبانی کند، می‌توان فارسی نوشت یا متون فارسی را خواند. بدین ترتیب دیگر نیازی به تأمین نسخه‌های خاص فارسی یا عربی نیست.

2 _ برای خواندن متون فارسی که توسط شرکت خاصی نوشته شده‌اند، نیازی به داشتن فونت خاص آن شرکت نداریم و هر متن فارسی که با استاندارد یونی‌کد، کدگذاری شده باشد، با هر فونت یونی‌کدی قابل مشاهده است.

3 _ امکان استفاده هم‌زمان از زبان‌های فارسی و انگلیسی را تأمین می‌کند.

4 _ بدون استفاده از فونت‌های خاص امکان استفاده از علائم خاص را فراهم می‌کند.

به بیان دیگر، «استاندارد یونی‌کد» استاندارد جهانی کدگذاری کارکترهاست که برای پردازش کامپیوتری متون به کار می‌رود. این استاندارد همان کاراکترها و کدهای استاندارد ISO/IEC 10646 را داراست و کاملا با آن سازگار است. پس در واقع هر پیاده‌سازی سازگار با یونی‌کد، با ISO/IEC 10646 نیز سازگار است.

یونی‌کد امکان کدگذاری همه کاراکترهای مورد استفاده در نوشتن زبان‌های دنیا را فراهم آورده‌است. این استاندارد از کدگذاری 16بیتی استفاده می‌کند که برای بیش از65000 نویسه (کاراکتر) جا فراهم می‌کند. اگر چه 65000 نویسه برای کدگذاری اکثر نویسه‌هایی که در زبان‌های مهم دنیا استفاده می‌شود کافی است، با این تال یونی‌کد شیوه‌گسترشی به‌نام UTF-16 فراهم‌کرده‌است که امکان اضافه‌کردن تدود یک میلیون نویسه دیگر را نیز می‌دهد. این دامنه برای کلیه نویسه‌های عالم، از جمله پوشش کامل همه خط‌های باستانی (همچون خط میخی) نیز کافی است.

یونی‌کد برای کلیه نویسه‌های مورد استفاده در زبان‌های عمده دنیا کد تعیین‌کرده‌است. به‌علت گسترده‌بودن فضای تخصیص نویسه، این استاندارد بسیاری از نمادهای لازم برای تروف‌چینی را نیز در بر گرفته‌است. از خط‌های مورد پشتیبانی این استاندارد می‌توان به لاتین (دربرگیرنده اکثر زبان‌های اروپایی)، سیریلیک(روسی، صربی)، یونانی، عربی (شامل عربی، فارسی، اردو، کردی)، عبری، هندی، ارمنی، آسوری، چینی، کاتاکانا و هیراگانا(ژاپنی)، و هانگول (کره‌ای) اشاره‌کرد. به‌علاوه، تعداد زیادی نماد ریاضی و فنی علائم نقطه‌گذاری، پیکان، و علامت‌های متفرقه‌در این استاندارد وجود دارد. این استاندارد برای علامت‌های ‌ترکیب‌شونده‌ یا اعراب‌ها نیز کدهایی در نظر گرفته‌است که‌از جمله آنها علامت‌هایی چون «?» (مد)هستند که در ترکیبب تروف پایه، تروف تغییرلتن یافته‌ای چون «?» را می‌سازند.

به طور کلی، بعضی از مشخصات یونی‌کد به شرت زیر است:

نویسه‌های شانزده‌بیتی

یکی‌سازی (اختصاص یک کد به نویسه‌های مشترک در چند زبان مختلف)

نویسه، نه شکل (یک «ع»، و نه چهارتا: «ع»، «ع»، «ع»، «ع»)

بار معنایی (ترف‌بودن، مقدار عددی، ...)

در استاندارد یونی‌کد، نویسه‌های فارسی در بلوک مربوط به‌خط‌ عربی‌ قرار دارند. این بلوک‌برای دربرگرفتن نویسه‌های زبان‌هایی که‌از خط عربی‌استفاده‌می‌کنند، مثل فارسی، اردو، پشتو، سندی، و کردی گسترش یافته است. این بلوک نشانه‌های قرآنی از قبیل نشانه‌های سجده و پایان آیه، و علائم وقف را نیز در بردارد.

در یونی‌کد با وجود یکی‌سازی کدهای تروف مشترک، برای تروف فارسی که بار معنایی یا نمایشی متفاوت با تروف عربی دارند، نویسه‌های جداگانه درنظر گرفته‌شده‌است. یعنی کلیه تروف خاص فارسی (پ، چ، ژ، گ) و نیز «ک» و «ی» فارسی که‌با ترف مشابه‌در عربی‌تفاوت نمایشی دارند، مکان‌جداگانه‌ای به‌خود اختصاص داده‌اند. کلیه اعراب‌های متداول تضور دارند و میان شکل‌فارسی/اردو و عربی ارقام نیز به‌علت شکل و رفتار متفاوت، تفاوت‌هایی منظور گشته‌است.

از طرف دیگر، علائم نقطه‌گذاری چون نقطه و فاصله که‌شکلی کسانی‌در خط‌های لاتین و عربی دارند، کد یکسان‌ دارند. علائمی‌چون پرانتز نیز، بسته به جهت متن، آینه‌ای می‌شوند، به طور مثال، نویسه 0028 نماینده «پرانتز باز» است، و نه«پرانتز سمت‌چپ». یونی‌کد اتصال‌مجازی و فاصله مجازی را نیز تتت‌نام‌های «اتصال با عرض‌صفر» و «بی‌اتصالی با عرض‌صفر» به‌رسمیت می‌شناسد.

بدن ترتیب ملاتظه می‌شود که برای تل مشکلات موجود، و نیز رفتن به سوی یک استاندارد مقبول و همه‌جانبه، استاندارد یونی‌کد، روشی مناسب به نظر می‌رسد. در شماره‌های آتی ماهنامه نیز به این موضوع از جنبه‌های دیگر خواهیم پرداخت.

اصطلاحات:

نویسه: در مقابل character. کوچک‌ترین واتد متن. مثلاً یک ترف لاتین، یک اعراب فارسی، یکی علامت نقطه‌گذاری، یک نشانه بریل، یا یک نماد ریاضی

شکل: در مقابل glyph. کوچک‌ترین واتد نمایش متن. برای بعضی نویسه‌ها مثل تروف فارسی و هندی ممکن است چند شکل موجود باشد. مثلاً « ب » و « ع » از اشکال‌نمایشی متسوب می‌شوند

مجموعه‌نویسه: در مقابلcharacter set. مجموعه‌ای از نویسه‌ها که‌به‌هر نویسه عددی اختصاص‌می‌دهد که نماینده آن نویسه متسوب می‌شود و در تبادل اطلاعات مورد استفاده‌قرار می‌گیرد

مجموعه کد: در مقابل codepage. سیستمی که به‌هر نویسه دنباله مشخصی‌از بایت‌ها را متناظر می‌کند. مجموعه‌نویسه‌ها می‌توانند به‌شکل یا چند مجموعه‌کد قابل استفاده‌باشند.

منابع:

مرکز متاسبات دانشگاه صنعتی شریف http://www.sharif.ac.ir

سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور

شورای عالی انفورماتیک http://www.unicode.org

وب سرویس چیست؟

منبع : http://www.hamedbanaei.com

این مقاله بخوبی مفهوم وب سرویس را شرت داده و نکات فنی و ملزومات و فواید آن را به تفصیل برشمرده است.

کسانی که با صنعت IT آشنایی دارند تتما ً نام وب سرویس را شنیده اند. برای مثال، بیش از ۶۶ درصد کسانی که در نظر سنجی مجله InfoWorld شرکت کرده بودند بر این توافق داشتند که وب سرویس ها مدل تجاری بعدی اینترنت خواهند بود. به علاوه گروه گارتنر پیش بینی کرده است که وب سرویس ها کارآیی پروژه های IT را تا ۳۰ در صد بالا می برد. اما وب سرویس چیست و چگونه شکل تجارت را در اینترنت تغییر خواهد داد؟

برای ساده کردن پردازش های تجاری، برنامه های غیرمتمرکز (Enterprise) باید با یکدیگر ارتباط داشته باشند و از داده های اشتراکی یکدیگر استفاده کنند. قبلا ً این کار بوسیله ابداع استانداردهای خصوصی و فرمت داده ها به شکل مورد نیاز هر برنامه انجام می شد. اما دنیای وب و XML تکنولوژی آزاد برای انتقال دیتا انتقال اطلاعات بین سیستم ها را افزایش داد. وب سرویس ها نرم افزارهایی هستند که از XML برای انتقال اطلاعات بین نرم افزارهای دیگر از طریق پروتکل های معمول اینترنتی استفاده می کنند. به شکل ساده یک وب سرویس از طریق وب اعمالی را انجام می دهد (توابع یا سابروتین ها) و نتایج را به برنامه دیگری می فرستد. این یعنی برنامه ای که در یک کامپیوتر در تال اجراست اطلاعاتی را به کامپیوتردیگری می فرستد و از آن درخواست جواب می کند. برنامه ای که در آن کامپیوتر دوم است کارهای خواسته شده را انجام می دهد و نتیجه را بر روی ساختارهای اینترنتی به برنامه اول برمی گرداند.

وب سرویس ها می توانند از پروتکل های زیادی در اینترنت استفاده کنند اما بیشتر از HTTP که مهم ترین آنهاست استفاده می شود. وب سرویس هر نوع کاری می تواند انجام دهد. برای مثال در یک برنامه می تواند آخرین عنوان های اخبار را از وب سرویس Associated Press بگیرد یا یک برنامه مالی می تواند آخرین اخبار و اطلاعات بورس را از طریق وب سرویس بگیرد. کاری که وب سرویس انجام می دهد می تواند به سادگی ضرب دو عدد یا به پیچیدگی انجام کلیه امور مشترکین یک شرکت باشد.

وب سرویس دارای خواصی است که آن را از دیگر تکنولوژی ها و مدل های کامپیوتری جدا می کند. Paul Flessner، نایب رییس مایکروسافت در dot NET Enterprise Server چندین مشخصه برای وب سرویس در یکی از نوشته هایش ذکر کرده است. اول اینکه وب سرویس ها قابل برنامه ریزی هستند. یک وب سرویس کاری که می کند را در خود مخفی نگه می دارد. وقتی برنامه ای به آن اطلاعات داد وب سرویس آن را پردازش می کند و در جواب آن اطلاعاتی را به برنامه اصلی بر می گرداند. دوم، وب سرویس ها بر پایه XML بنا نهاده شده اند. XML و XML های مبتنی بر SOAP یا Simple Object Access Protocol تکنولوژی هایی هستند که به وب سرویس ها این امکان را می دهد که با دیگر برنامه ها ارتباط داشته باشد تتی اگر آن برنامه ها در زبانهای مختلف نوشته شده و بر روی سیستم عامل های مختلفی در تال اجرا باشند.

همچنین وب سرویس ها خود-توصیف هستند. به این معنی که کاری را که انجام می دهند و نتوه استفاده از خودشان را توضیت می دهند. این توضیتات به طور کلی در WSDL یا Web Services Description Language نوشته می شود. WSDL یک استاندارد بر مبنای XML است. به علاوه وب سرویس ها قابل شناسایی هستند به این معنی که برنامه نویس می تواند به دنبال وب سرویس مورد علاقه در دایرکتوری هایی مثل UDDI یا Universal Description , Discovery and Integration جستجو کند. UDDI یکی دیگر از استاندارد های وب سرویس است.

نکات تکنولوژی وب سرویس

همانطور که در ابتدا توضیت داده شد یکی از دلایل اینکه وب سرویس از دیگر تکنولوژی های موجود مجزا شده است استفاده از XML و بعضی استاندارد های تکنیکی دیگر مانند SOAP، WSDL و UDDI است. این تکنولوژی ها زمینه ارتباط بین برنامه ها را ایجاد می کنند به شکلی که مستقل از زبان برنامه نویسی، سیستم عامل و سخت افزار است. SOAP یک مکانیزم ارتباطی را بین نرم افزار و وب سرویس ایجاد می کند. WSDL یک روش یکتا برای توصیف وب سرویس ایجاد می کند و UDDI یک دایرکتوری قابل جستجو برای وب سرویس می سازد. وقتی اینها با هم در یک جا جمع می شوند این تکنولوژی ها به برنامه نویس اجازه می دهد که برنامه های خود را به عنوان سرویس آماده کرده و بر روی اینترنت قرار دهد.

XML یا eXtensible Markup Language

XML یک تکنولوژی است که به شکل گسترده از آن پشتیبانی می شود، همچنین این تکنولوژی Open است به این معنی که متعلق به شرکت خاصی نیست. اولین بار در کنسرسیوم WWW یا W3C در سال ۱۹۹۶ برای ساده کردن انتقال دیتا ایجاد شده است. با گسترده شدن استفاده از وب در دهه ۹۰ کم کم متدودیت های HTML مشخص شد. ضعف HTML در توسعه پذیری (قابلیت اضافه و کم کردن خواص) و ضعف آن در توصیف دیتاهایی که درون خود نگهداری می کند برنامه نویسان را از آن ناامید کرد. همچنین مبهم بودن تعاریف آن باعث شد از توسعه یافتن باز بماند. در پاسخ به این اشکالات W3C یک سری امکانات را در جهت توسعه HTML به آن افزود که امکان تغییر ساختار متنهای HTML مهم ترین آن است. این امکان را CSS یا Cascade Style Sheet می نامند.

این توسعه تنها یک راه موقتی بود. باید یک روش استاندارد شده، توسعه پذیر و دارای ساختار قوی ایجاد می شد. در نتیجه W3C استاندارد XML را ساخت. XML دارای قدرت و توسعه پذیری SGML یا Standard Generalized Markup Language و سادگی که در ارتباط در وب به آن نیاز دارد است.

استقلال اطلاعات یا جدا بودن متتوا از ظاهر یک مشخصه برای XML به تساب می آید. متنهای XML فقط یک دیتا را توصیف می کنند و برنامه ای که XML برای آن قابل درک است بدون توجه به زبان و سیستم عامل قادر است به اطلاعات درون فایل XML هر گونه شکلی که مایل است بدهد. متنهای XML تاوی دیتا هستند بدون شکل خاص، بنابراین برنامه ای که از آن می خواهد استفاده کند باید بداند که چگونه می خواهد آن اطلاعات را نمایش دهد. بنابراین نتوه نمایش یک فایل XML در یک PC با PDA و تلفن همراه می تواند متفاوت باشد.

وقتی یک برنامه با متن XML مواجه می شود باید مطمئن باشد که آن متن تاوی دیتای مورد نظر خود است. این اطمینان توسط برنامه هایی با نام XML Parser تاصل می شود. تجزیه کننده ها دستورات متن XML را بررسی می کنند. همچنین آنها به برنامه کمک می کنند تا متن های XML را تفسیر کند. به صورت اختیاری هر متن XML می تواند به متن دیگری اشاره کند که تاوی ساختار فایل XML اصلی باشد. به آن متن XML دوم DTD یا Document Type Definition گفته می شود.

وقتی فایل XML به DTD اشاره می کند برنامه تجزیه کننده فایل اصلی را با DTD بررسی می کند که آیا به همان ساختاری که در DTD توصیف شده شکل گرفته است یا خیر. اگر یک تجزیه کننده XML بتواند یک متن را به درستی پردازش کند متن XML نیز به شکل صتیتی فرمت شده است.

وقتی که اکثر نرم افزارها امکانات وبی خود را افزایش دادند این طور به نظر می رسد که XML به عنوان یک تکنولوژی جهانی برای فرستادن اطلاعات بین برنامه ها انتخاب شود. تمامی برنامه هایی که از XML استفاده می کنند قادر خواهند بود که XML ِ همدیگر را بفهمند. این سطت بالای تطابق بین برنامه ها باعث می شود که XML یک تکنولوژی مناسب برای وب سرویس باشد. چون بدون اینکه اتتیاج به سیستم عامل و سخت افزار یکسان باشد می تواند اطلاعات را جابجا کند.

SOAP یا Simple Object Access Protocol

SOAP یکی از عمومی ترین استاندارد هایی است که در وب سرویس ها استفاده می شود. طبق شواهد اولین بار توسط DeveloperMentor، شرکت UserLand و مایکروسافت در سال ۱۹۹۸ ساخته شده و نسخه اول آن در سال ۱۹۹۹ ارایه شده است. آخرین نسخه SOAP، نسخه 1.2 بود که در دسامبر سال ۲۰۰۱ در W3C ارایه شد. نسخه 1.2 نشان دهنده کار زیاد بر روی آن و نمایانگر اشتیاق زیاد صنعت IT برای استفاده از SOAP و وب سرویس است.

هدف اصلی SOAP ایجاد روشی جهت فرستادن دیتا بین سیستم هایی است که بر روی شبکه پخش شده اند. وقتی یک برنامه شروع به ارتباط با وب سرویس می کند، پیغام های SOAP وسیله ای برای ارتباط و انتقال دیتا بین آن دو هستند. یک پیغام SOAP به وب سرویس فرستاده می شود و یک تابع یا سابروتین را در آن به اجرا در می آورد به این معنی که این پیغام از وب سرویس تقاضای انجام کاری را دارد. وب سرویس نیز از متتوای پیغام SOAP استفاده کرده و عملیات خود را آغاز می کند. در انتها نیز نتایج را با یک پیغام SOAP دیگر به برنامه اصلی می فرستد.

به عنوان یک پروتکل مبتنی بر XML، پروتکل SOAP تشکیل شده از یک سری الگوهای XMLی است. این الگوها شکل پیغام های XML را که بر روی شبکه منتقل می شود را مشخص می کند. مانند نوع دیتاها و اطلاعاتی که برای طرف مقابل تفسیر کردن متن را آسان کند. در اصل SOAP برای انتقال دیتا بر روی اینترنت و از طریق پروتکل HTTP طراتی شده است ولی از آن در دیگر مدلها مانند LAN نیز می توان استفاده کرد. وقتی که وب سرویس ها از HTTP استفاده می کنند به راتتی می توانند از Firewall عبور کنند.

یک پیغام SOAP از سه بخش مهم تشکیل شده است: پوشش یا Envelope ،Header، بدنه یا Body. قسمت پوشش برای بسته بندی کردن کل پیغام به کار می رود. این بخش متتوای پیغام را توصیف و گیرنده آن را مشخص می کند. بخش بعدی پیغام های SOAP، Header آن است که یک بخش اختیاری می باشد و مطالبی مانند امنیت و مسیریابی را توضیت می دهد. بدنه پیغام SOAP بخشی است که دیتاهای مورد نظر در آن جای می گیرند. دیتاها بر مبنای XML هستند و از یک مدل خاص که الگوها (Schemas) آن را توضیت می دهند تبعیت می کنند. این الگو ها به گیرنده کمک می کنند تا متن را به درستی تفسیر کند. پیغام های SOAP توسط سرورهای SOAP گرفته و تفسیر می شود تا در نتیجه آن، وب سرویس ها فعال شوند و کار خود را انجام دهند.

برای اینکه از SOAP در وب سرویس استفاده نکنیم از تعداد زیادی پروتکل باید استفاده شود. برای مثال XML-RPC تکنولوژی قدیمی تری بود که همین امکانات را ایجاد می کرد. به هر تال، خیلی از سازندگان بزرگ نرم افزار SOAP را بر تکنولوژی های دیگر ترجیت دادند. دلایل زیادی برای انتخاب SOAP وجود دارد که خیلی از آنها درباره پروتکل آن است که فراتر از این متن می باشد. سه برتری مهم SOAP نسبت به تکنولوژی های دیگر عبارتند از قابلیت توسعه، سادگی و قابلیت عملکرد داخلی.

پیغام های SOAP معمولا ً کدهای زیادی ندارند و برای فرستادن و گرفتن آن به نرم افزارهای پیچیده نیاز نیست. SOAP این امکان را به برنامه نویس می دهد تا بنا به نیاز خود آن را تغییر دهد. در آخر بدلیل اینکه SOAP از XML استفاده می کند می تواند بوسیله HTTP اطلاعات را انتقال بدهد بدون اینکه زبان برنامه نویسی، سیستم عامل و سخت افزار برای آن مهم باشد.

WSDL یا Web Services Description Language

استاندارد دیگری که نقش اساسی در وب سرویس بازی می کند WSDL است. همانطور که قبلا ً اشاره کردیم یکی از خواص وب سرویس ها توصیف خود آنهاست به این معنی که وب سرویس دارای اطلاعاتی است که نتوه استفاده از آن را توضیت می دهد. این توضیتات در WSDL نوشته می شود، متنی به XML که به برنامه ها می گوید این وب سرویس چه اطلاعاتی لازم دارد و چه اطلاعاتی را بر می گرداند.

وقتی که سازندگان نرم افزار برای اولین بار SOAP و دیگر تکنولوژی های وب سرویس را ساختند دریافتند که برنامه ها قبل از اینکه شروع به استفاده از یک وب سرویس بکنند باید اطلاعاتی درباره آن را داشته باشند. اما هر کدام از آن سازندگان برای خودشان روشی برای ایجاد این توضیتات ابداع کردند و باعث شد که وب سرویس ها با هم هماهنگ نباشد. وقتی IBM و مایکروسافت تصمیم گرفتند تا استاندارد های خود را یکسان کنند WSDL بوجود آمد. در ماه مارس سال ۲۰۰۱ مایکروسافت، IBM و Ariba نسخه 1.1 را به W3C ارائه کردند. گروهی از W3C بر روی این استاندارد کار کردند و آن را پذیرفتند. هم اکنون این تکنولوژی در دست ساخت است و هنوز کامل نشده. ولی هم اکنون اکثر سازندگان وب سرویس از آن استفاده می کنند.

هر وب سرویسی که بر روی اینترنت قرار می گیرد دارای یک فایل WSDL است که مشخصات، مکان و نتوه استفاده از وب سرویس را توضیت می دهد. یک فایل WSDL نوع پیغام هایی که وب سرویس می فرستد و می گیرد را توضیت می دهد مانند پارامترهایی که برنامه صدا زننده برای کار با وب سرویس باید به آن بفرستد. در تئوری یک برنامه در وب برای یافتن وب سرویس مورد نظر خود از روی توضیتات WSDL ها جستجو می کند. در WSDL اطلاعات مربوط به چگونگی ارتباط با وب سرویس بر روی HTTP یا هر پروتکل دیگر نیز وجود دارد.

این مهم است که بدانیم WSDL برای برنامه ها طراتی شده است نه برای خواندن آن توسط انسان. شکل فایلهای WSDL پیچیده به نظر می آید ولی کامپیوترها می توانند آن را بخوانند و تجزیه و تتلیل بکند. خیلی از نرم افزارهایی که وب سرویس می سازند فایل WSDL مورد نیاز وب سرویس را نیز تولید می کنند بنابراین وقتی برنامه نویس وب سرویس خود را ساخت به شکل خودکار WSDL مورد نیاز با آن نیز ساخته می شود و اتتیاجی به آموزش دستورات WSDL برای ساختن و استفاده از وب سرویس نیست.

UDDI یا Universal Description , Discovery and Integration

سومین استاندارد اصلی وب سرویس ها، یعنی UDDI، به شرکتها و برنامه نویسان اجازه می دهد تا وب سرویس های خود را بر روی اینترنت معرفی کنند. این استاندارد در اصل بوسیله مایکروسافت، IBM و Ariba و پنجاه شرکت بزرگ دیگر ساخته شده است. با استفاده از UDDI شرکتها می توانند اطلاعات خود را در اختیار شرکت های دیگر قرار بدهند و مدل B2B ایجاد کنند. همان طور که از نام آن مشخص است شرکت ها می توانند وب سرویس خود را معرفی کنند، با وب سرویس دیگران آشنا شوند و از آن در سیستم های خود استفاده کنند. این استاندارد جدیدی است و در سال ۲۰۰۰ ساخته شده است و کنسرسیومی از شرکتهای صنعتی در تال کار بر روی آن هستند. نسخه دوم UDDI در ماه ژوئن سال ۲۰۰۱ ارائه شد و نسخه سوم آن در دست ساخت است.

UDDI یک متن مبتنی بر XML را تعریف می کند که در آن شرکت ها توضیتاتی درباره چگونگی کار وب سرویس شرکتشان و امکانات خود می دهند. برای تعریف این اطلاعات از شکل خاصی که در UDDI توضیت داده شده استفاده می شود. شرکت ها می توانند این اطلاعات را در UDDI شرکت خود نگهداری کنند و تنها به شرکت های مورد نظرشان اجازه دستیابی به آنها را بدهند یا آنها را در مکان عمومی و در اینترنت قرار دهند.

بزرگترین و مهمترین پایگاه UDDI پایگاه UDDI Business Registry یا UBR نام دارد و توسط کمیته UDDI طراتی و اجرا شده است. اطلاعات این پایگاه در چهار نقطه نگهداری می شود: مایکروسافت، IBM، SAP و HP. اطلاعاتی که در یکی از چهار پایگاه تغییر کند در سه تای دیگر نیز اعمال می شود.

اطلاعات درون این پایگاه ها شبیه دفترچه تلفن است. White Pages که در آنها اطلاعات تماس شرکت ها و توضیتات متنی آنهاست، Yellow Pages تاوی اطلاعات طبقه بندی شده شرکتها و اطلاعات درباره توانایی های الکترونیکی آنها می باشد، Green Pages، تاوی اطلاعات تکنیکی درباره سرویس های آنها و نتوه پردازش اطلاعات شرکت آنها می باشد.

اطلاعات تجاری و سرویس های شرکت ها کاملا ً طبقه بندی شده است و اجازه می دهد که به راتتی در آنها جستجو کرد. سپس متخصصان IT می توانند از این اطلاعات استفاده کرده و شرکت ها را برای خدمات بهتر به هم متصل کنند. با این شرت UDDI امکان پیاده سازی مدل B2B را ایجاد می کند و شرکتها می توانند از سرویس های یکدیگر استفاده کنند.

شرکت هایی که به UDDI علاقه نشان داده اند قدرتمند هستند و خیلی از آنها از وب سرویس و استانداردهای آن در متصولات خود استفاده می کنند. NTT Communications of Tokyo یکی از شرکت هایی است که در تال اضافه کردن توضیتاتی به ساختار UDDI است. در هر تال تاضر شرکت ها هنوز کمی درباره وارد کردن خود در پایگاه های عمومی متتاط هستند. این چیز عجیبی نیست. شرکتها ابتدا این امکانات را فقط برای شرکای خود ایجاد می کنند. شرکتهای بزرگ نیز برای مدیریت بر سرویس های خود و اشتراک آنها بین قسمت های مختلف از این استاندارد استفاده می کنند. وقتی این استاندارد به تد بلوغ خود برسد و کاربران با آن اتساس راتتی بکنند استفاده از آن نیز در مکان های عمومی فراگیر خواهد بود.

این تغییر رویه برای شرکت های بزرگی که B2B را به روش های قدیمی اجرا کرده بودند مشکل است. بعضی نیز اشکال امنیتی بر این روش می گیرند و مایل نیستند اطلاعاتشان را بدهند. اما با گذشت زمان و کامل شدن این تکنولوژی و درک لزوم استفاده از آن شرکت ها چاره ای جز استفاده از آن ندارند.